Onderstaand schreef ik zo ongeveer een jaar geleden bij zijn debuut als assistent. Vandaag, nadat Marco bekend maakte dat hij stopt als assistent bij het Nederlands Elftal moest ik er toch even aan terug denken.
Hij zat op de tribune in de arena, luisterend naar zijn baas Danny Blind. San Marco bij leven al een legende, en al heel lang mijn held. Ik was erbij tegen Den Bosch, ik was erbij tegen Malmo, ik was er bij nog heel veel wedstrijden van hem bij. Helaas niet in München en ook niet bij zijn afscheid in San Siro, toen hij afscheid nam van zijn fans, lopend op zijn mocassins, overhempie en suède jackie. Fabio Capello pinkte een traan weg. Dat alles was voor mijn held.
Terug naar 20-8 2015, debuterend als assistent van Danny, kijkend vanaf de perstribune naar de club waar hij zijn trainerscarrière als clubtrainer begon. Hij nam er afscheid, omdat hij vond dat hij tekort kwam. Hij ging na een sabbatical aan de slag in de luwte bij Heerenveen, had er gemiddeld succes, werd overgenomen door AZ alwaar hij snel terug trad. Geen zin meer in die poppenkast. Hij wilde rust voor zijn hart en zijn gestel, en verder in de luwte doen wat hij leuk vindt. Daar is hij goed in, maar hij is en was in alles de beste getuige zijn column’s in VI waarin hij maandelijks de vinger op de zere plek legt. Marcel, zoals zijn naam is waarmee hij is geboren, laat mij nog lang van je genieten. Je zal altijd mijn held blijven.
Joost Schimmel